Wereld prematurendag!

Vandaag wil ik even stil staan bij alle prematuur geboren kindjes en hun ouders!

 Vorig jaar in de tweede week van oktober had ik nooit stilgestaan bij het feit dat ik nu ook mama zou zijn van een prematuur jongetje. 

21 oktober 2015 was de dag dat ik mama werd van ons zoontje Rey. Hij was pas 34+1 en omdat het +1 was kreeg ik geen longrijpers of weeënremmers toegediend en lieten ze het natuurlijke proces liever zijn gang gaan. 

Om 7 uur 's morgens stond ik op om met Joy samen naar mijn schoonmoeder's huis te gaan. Zij was die dag aan het werk en vroeg mij om bij haar thuis te wachten op de tapijtleggers die die ochtend zouden komen. Zo gezegd, zo gedaan. Joy was ontzettend vervelend die ochtend en ik voelde dat ik echt rustig aan moest doen. Haar optillen gaf echt een vervelend gevoel in mijn buik en dat wilde ik dan toch beperken. Was immers net 34 weken geweest en moest nog een week of 4. Ik ben nu eenmaal niet zo'n stilzitter en had de hele ochtend met Joy binnen gezeten dus besloot om nog even naar het tuincentrum te rijden. Het was pas 14.00 en anders zaten we straks de hele middag ook nog thuis. Joy in de buggy en naar binnen! Vol goede moed stapte ik het tuincentrum in en Joy wijst alle bloemen met een grote 'wauw' wijselijk aan. Ik merk dat ik toch niet zo heel erg hard moet lopen omdat ik anders een beetje een rare onderbuik krampje kreeg. Op de helft van het tuincentrum bedacht ik me ineens dat ik in die  half uur toch wel al een keer of 5 moest stilstaan om even uit te zuchten en dan kon ik weer. Ik 'rende' zo goed als kwaad dat het ging de rest van het tuincentrum door richting de uitgang. Stopte Joy in de auto en stapte achter het stuur. Zo ontzettend dom natuurlijk! Maar goed, ik dacht alleen maar, ik moet naar huis! Daar kan ik rusten op de bank!

Eenmaal thuis aangekomen heb ik Joy laten lopen naar de voordeur omdat ik haar niet meer durfde te tillen. Ik was zo bang voor die harde buiken! Ze kwamen nu toch echt wel elke 6 minuten al. Ik ging even zitten met een kopje thee en Joy zat rustig te spelen. Ik belde Carlos het was inmiddels half 4 en wilde hem vragen om om 5 uur direct uit zijn werk te komen omdat ik me zorgen maakte en dan om half 5 even de verloskundige te bellen om haar even langs te laten komen. Ik dacht, als ik om half 5 bel en zij komt hierheen dan is Carlos in elk geval thuis voor Joy mocht ze me naar het ziekenhuis willen hebben voor een CTG van de baby.

Ik belde toch al om kwart voor 4 de verloskundige. Kon niet meer wachten want als ik bewoog kreeg ik een harde buik. Ik stond doodsangsten uit en ergens was ik vreselijk bang dat ik al weeën had. En dat intussen elke 5 minuten. De verloskundige reed om de hoek en was er binnen 10 minuten. Ze kwam binnen en deed haar standaard vragenlijstje en handelingen. Ik was bang..... doodsbang dat er iets mis zou zijn met onze jongen. Mijn angst bleek gegrond. Ik moest Carlos bellen dat hij met spoed naar huis moest komen omdat ik naar het ziekenhuis werd doorverwezen met 4,5 cm ontsluiting en dus dreigende vroeggeboorte. Ik raakte in de war, had nog geen 'vluchttas' klaar staan en al helemaal qua kleertjes geen rekening gehouden met een prematuur baby! Carlos was om 10 voor 5 thuis en ik had inmiddels het een en ander gepakt voor het ziekenhuis. Ik word gebracht door mijn verloskundige naar het ziekenhuis en word om 5 uur officieel opgenomen op de afdeling. De banden gaan om mijn buik. Het afwachten is begonnen...... elke 2 uur komt er een verpleegster aan mijn bed om te vragen hoe het gaat. Op de CTG is niet af te lezen dat ik zo'n krampen heb maar ik voel ze wel degelijk! Lastig voor de verpleegsters dus.. de tijd tikte door en om 20.00 zag je duidelijk dat de weeën bleven komen, ontsluiting vorderde ook dus alles werd in gang gezet voor een bevalling. Buiten stond dus ook de couveuse al klaar. Echt ontzettend confronterend toen ik over de gang liep de verloskamer in. Het was een net geopend nieuw ziekenhuis en alles zag er erg verzorgd uit. Mijn bevalplan had ik niet mee dus heb echt alles opgenoemd wat ik nog graag had gewild. Om kwart over 9 trok ik de weeën niet meer en kreeg ik een pijnstiller via een infuus. (Ff serieus! Wat was dat een fantastisch moment! Ik heb daar echt zo hard gelachen! Compleet high was ik ervan!!)  De pijn trok goed weg en ik kon de weeën weer even goed opvangen. Vanaf dat moment bleef er heel de tijd een zuster bij mij. Het infuus kon je namelijk laten vergeten om adem te halen. Heel raar hoor! Want ik was het ook echt wel een paar keer vergeten! Nog geen 2,5 uur later werd Rey geboren. Helaas werd ook hierbij compleet mijn bevalplan vergeten :-(. Rey lag op mij en de eerste 3 minuten gingen heel erg goed. Uiteraard waren er al kinderartsen aanwezig zodat ze hem over konden nemen. Rey ging vanaf mij naar de onderzoekstafel en werd daarop beademd. Er zijn wat foto's gemaakt maar we waren zo van slag dat we er maar weinig hebben. Carlos ging met Rey naar de neonatologie en ik moest wachten tot ik kon lopen en voordat ik daar naar toe kon. Rey is om 23.35 geboren en een uur later was ik bij hem.

We waren voor het eerst met ze 4-en. 

De weken die hierna volgden vond ik verschrikkelijk! Hoe vaak ik wel niet huilend naast die couveuse heb gezeten en daarna het ziekenhuis uit liep zonder baby.... hem alleen achter laten bij allemaal vreemde omdat ik er niet mocht blijven slapen... wat een ongelofelijk verhaal als ik het zo allemaal eens uit typ zit ik gewoon weer te huilen. Ik voelde me zo'n ontzettend slecht mens. Dit heeft mij echt wel een stukje kapot gemaakt van binnen! Ondanks dat hij inmiddels 1 jaar is geworden een het echt ontzettend goed doet! Ik vind het gewoon heel moeilijk dat ik hem niet zelf heb kunnen uitdragen tot een mooi termijn waarnaar hij met mij mee naar huis mocht.

Nu een jaar later; ik ben zo trots op mijn mannetje, op hoe groot hij al is! Zijn eerste losse stapjes probeert te zetten en echt ongelofelijk slim en sterk is! 

Dit zijn wij nu; 

Een prima mooi jongetje van 1 toch?! Ik ben trots op ons! 

Hebben jullie stil gestaan bij #Wereldprematurendag?